spektakl dla dzieci od lat 4
autor: Marta Guśniowska
inscenizacja i reżyseria: Ireneusz Maciejewski
teksty piosenek: Ireneusz Maciejewski
scenografia: Barbara Guzik
muzyka: Bartłomiej Orłowski
choreografia: Ewelina Ciszewska
animacje multimedialne: Sylwester Siejna
W nagraniu ścieżki dźwiękowej do spektaklu udział wzięli:
Bartłomiej Orłowski - gitary, elektronika
Jacek Skrzypczak - saksofon
Paweł Rozmarynowski - bas
Tomasz Nawrocki – perkusja
obsada:
Narrator - Mariusz Wójtowicz
Wąż - Andrzej Korkuz
Chomik Chrupuś - Dominika Miękus
Gekon - Anna Katarzyna Chudek
Wróżka Zębuszka - Edyta Soboczyńska
Magik – Andrzej Słowik
Pająk - Jacek Pysiak
Królik, Ptak Drapieżny - Krzysztof Parda
oraz
głos Boga – Jonatan Herman
czas trwania: 60 min.
„Był sobie pewien wkurzony Wąż…
Wkurzony nie bez przyczyny!
Bowiem dostawał – zawsze i wciąż,
Skarpety na urodziny…
A jakby tego było nie-dość,
By wielką przykrość Mu sprawić,
Na imieniny, zawsze, na złość!
Dostawał parę rękawic…”
Wąż czuje się bardzo dotknięty przez los. Nie może skakać, biegać, klaskać, ani nosić niczego pod pachą. Pewnego dnia, razem z Chomikiem Chrupusiem i Gekonem, wyrusza w świat w poszukiwaniu lepszego życia. Jednak ani Wróżka Zębuszka, ani Magik, ani inne postaci nie są w stanie mu pomóc. Pająk napotkany w trakcie wyprawy podpowiada bohaterom, by udali się w tej sprawie do samego Boga.
Przedstawienie w reżyserii Ireneusza Maciejewskiego opowiada o potrzebie akceptacji oraz o sile przyjaźni, dla której nie istnieją bariery i ograniczenia. Punktem wyjścia do poszukiwań scenograficznych było dla twórców przedstawienia malarstwo surrealistów Joana Miró oraz Paula Klee, nawiązujące do dziecięcej wyobraźni. Świat sceniczny zainspirowany został klasycznymi, prostymi, zabawkowymi klockami dla dzieci, które symbolizują samotność i pustkę. W spektaklu z klocków tworzone są na oczach widza konkretne postaci i obrazy. Abstrakcyjne kształty, proste formy geometryczne i żywe kolory od zawsze pobudzały dziecięcą wyobraźnię, a w teatrze dodatkowo budują plastyczne skojarzenia.
Przedstawienie utrzymane jest w konwencji zabawy dziecięcej - aktorzy wcielają się w wiele postaci, inscenizują kolejne sceny, aranżują przestrzeń na wzór rzeczywistych miejsc. Rytmiczny tekst dramatu przeplatany jest lirycznymi obrazami z podróży bohaterów.
Największe przygody w dziejach świata zaczynają się od przekroczenia progu. Tylko jak go przekroczyć, gdy nie ma się nóg? Czym w podróży ściskać zielony kamyk, ogonem? I bądź tu ssspokojny...
Węże nie mają lekkiego życia. Zamiast upragnionych kończyn, ludzie doprawiają im diabelskie rogi. Cały świat ma im za złe, że jeden z nich kiedyś skusił Ewę, inny pokąsał nieostrożnych wędrowców, a kolejny połknął chomika Chrupusia... Gdyby tylko wężowy ród miał nogi, historia świata poszłaby zupełnie inną drogą. (...)
Bajowy gad jest nie tyle wkurzony, o czym mowa w zaadaptowanym tekście Marty Guśniowskiej, co smutny. Jego jadowite docinki i złośliwości są tylko pancerzem ochronnym. Wewnątrz jest równie miękki, jak jego lalkowe, czterometrowe wcielenie. Jest przewrażliwiony na punkcie swojej domniemanej, niekompletnej fizyczności. Zrobiłby wszystko, by wyglądać tak, jak inni. Dzięki takiej konstrukcji roli Andrzeja Korkuza i przyjaźnie wyglądającej, pluszowej lalce, możemy polubić i zrozumieć węża. A nie jest to zadanie łatwe, bo stworzenie to potrafi budzić strach, nie tylko w najmłodszych.
Na uwagę zasługuje kreacja Chrupusia stworzona przez Dominikę Miękus. Gryzoń o małym rozumku nie raz rozbawia publiczność do łez. Dzięki charakterystycznej artykulacji zabawne dialogi, oparte na grze słów, wybrzmiewają na scenie ze zdwojoną siłą.
Tekst dramatu budzi szczery śmiech widzów w każdym wieku. Młodszych rozbawią np. pomyłki w liczeniu, starszych zaś aluzje na temat podążania w stronę światła.(…)
„Motyla noga!” Olga Czajkowska Teatr dla Was PRZECZYTAJ
(…)Reżyser Ireneusz Maciejewski wyczynia cuda. Stworzył spektakl, który z uwagą przez ponad godzinę śledzą dzieci.(…) "Węża" warto zobaczyć dla aktorstwa. Dominika Miękus kradnie spektakl dzięki roli Chomika Chrupusia - ta postać pokazuje, jak wielki potencjał animatorski i głosowy ma ta artystka. Gdy na scenie pojawia się Magik (w tej roli Andrzej Słowik), mała widownia niemal podrywa się z miejsc i bije brawo. W czasie nieudanego pokazu iluzjonistycznego dzieci śmieją się i buczą. Na uwagę zasługują także role Mariusza Wojtowicza, Andrzeja Korkuza i Edyty Soboczyńskiej. Przez widownię przechodzi jęk zachwytu, kiedy scenę opanowuje efektownie animowany pająk."
„Wąż, który uwierzył w Boga” Grzegorz Giedrys Gazeta Wyborcza w Toruniu
